Dat Leo Apostel een wijsgeer is die niet terugdeinst voor de praktische aard van ethische problemen, toont hij in 'Levend Sterven', een bundeling van enkele lezingen die hij aan het einde van de jaren tachtig heeft gehouden aan de Vrije Universiteit van Brussel. Zijn afschuw voor de fragmentaire behandeling van problemen, komt duidelijk naar voren in de manier waarop hij thema's als sterven en dood benadert. Fragmentatie en doorgedreven specialisaties leveren enerzijds wel nauwkeurige resultaten op, maar dreigen anderzijds de problematiek als geheel uit het oog te verliezen. En dit is volledig nefast voor een problematiek als sterven - een probleem dat zich voornamelijk praktisch stelt.
Om die reden waagt Apostel zich in 'Levend Sterven' aan een poging - volledig pretentieloos - om sterven en dood vanuit interdisciplinaire optiek te benaderen. Toch bereikt hij met dit werk meer dan een poging; hij geeft een volwaardige aanzet tot een betere samenwerking van verschillende disciplines. Het komt er voor Leo Apostel dus niet alleen op aan de louter filosofische beschouwingen uit te breiden met een praktische ethische dimensie; daarnaast wenst hij ook de relevante psychologische, antropologische, biologische, sociologische en historische gegevens in te bouwen.
De dood is een veel beschreven fenomeen - sterven daarentegen krijgt over het algemeen minder belangstelling. Toch kan 'Levend Sterven' niet als doorsneewerk worden geklasseerd. Het belang van deze theoretische visie is uitermate waardevol, en laat al veel te lang op zich wachten: de praktijk heeft er immers nood aan!